Selecteer een pagina

8 april 2020: +969

door | 10 april 2020

Life goes on

Hele dagen lang is het corona voor en corona na. Alsof ze de liefde van mijn leven is denk ik de hele dag aan haar. Ik sta met haar op en ik ga met haar naar bed. Soms droom ik over haar. Ik kan me niet concentreren op mijn werk omdat ik onafgebroken aan haar denk. Dat moet haast wel liefde zijn. En dat terwijl ik niet eens weet hoe ze eruit ziet en of we dezelfde hobbies hebben. Heeft ze een mooie uitstraling en dezelfde voorkeuren als ik? Normaal zou ik willen dat een liefde mij tegengas geeft. Maar dit vind ik een beetje teveel tegengas. Je hoeft ook weer niet mijn hele leven in duigen te schoppen. En dat maakt deze liefde tot een onmogelijke missie. Nee, zo blind in de liefde ben ik ook weer niet. Corona is niet goed voor mij en voor niemand niet. Een liefde die mij isoleert van de mensen van wie ik houd is niet de moeite waard. Een liefde die mij oplegt om te stoppen met werken en mijn ouders niet meer te zien, is niet een liefde waar ik oud mee wil worden. En dus heb ik haar gezegd dat ze uit mijn leven moet gaan. Ze wil niet weg helaas. We moeten nog maar een keer een goed gesprek hierover hebben.

Corona of geen corona; blijkbaar gaat het leven door. Relaties worden verbroken, mensen gaan hun laatste levensfase in en huisdieren gaan dood. Dat zijn momenten waarop je steun van iemand nodig hebt en momenten waarop je je in deze periode alleen en eenzaam kunt voelen als nooit tevoren. Als je alleen woont, kan niemand jou een arm om je schouder geven nu. Niemand kan je even knuffelen omdat je je rot voelt. Met woorden en lieve bedoelingen kunnen je vrienden steun bieden, maar een echte real-live knuffel zit er niet in. Online knuffelen kan gelukkig wel, maar dat is toch anders dan in het echt. En dus moet iedereen de superman of superwoman in zichzelf opzoeken. Want in deze tijd ben je meer op jezelf aangewezen dan ooit; als vriend, vriendin, papa of mama niet even langs kunnen komen om je te troosten. Nu moet je het blijkbaar met jezelf uitzoeken.

Deze hele isolatie periode heb ik me nog niet alleen of eenzaam gevoeld. Soms in paniek, verdrietig of boos, maar niet alleen. Vandaag voel ik echter wel meer dan normaal de beperkingen van social distancing. En de onnatuurlijkheid om niet naar iemand toe te gaan als je voelt dat dat wel nodig is. Vandaag was een namelijk een verdrietige dag. Mijn lieve kat Egbert is doodgegaan. Ook al woonde hij in Nijmegen en ik sinds kort in Eindhoven; hij was mijn maatje voor meer dan zeven jaren. Ik had zelfs dansfrases over hem gemaakt. Als ik ’s ochtends een dans aan het maken was in mijn woonkamer kwam hij steevast kopstoten uitdelen omdat hij aandacht nodig had. Elke avond tot voor mijn verhuizing kroop hij naast me in bed om te knuffelen. Waar sommige mensen vol schaamte nog een knuffelbeer in bed hebben liggen, was Egbert schaamteloos mijn real-live knuffel. Vandaag was het ineens allemaal anders en kreeg ik het bericht dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Hartfalen. Niks meer aan te doen. Ik voel me ver weg. Ik kan geen afscheid meer van hem nemen. Ik vind het heel verdrietig nieuws. Helaas een dag waarop ik niet meer kan doen dan op afstand steun bieden. Want het is niet anders en dus moet ik mijn eigen zorgen een plekje geven en hopen dat mijn verdrietige dierbare dit alles uiteindelijk ook een plekje kan geven. Een echte knuffel geven zit er niet in. Onwerkelijk maar waar. Ik voel me heel ver weg.

En dan moet er gewoon weer gekookt worden. Geen zin in of behoefte aan. Maar ja, een mens moet toch eten. Als hele dagen in het teken staan van overleven in corona-tijd, vergeet je soms dat het ‘gewone’ leven ook nog doorgaat. Eten, drinken, douchen, slapen…. Ziektes hebben geen corona pauze. Waar iedereen pas op de plaats maakt hebben zij daar schijt aan. En dus is de nieuwe realiteit blijkbaar ook dat je op afstand afscheid moet nemen. Dat je voelt dat iemand om wie je geeft heel veel verdriet heeft en je geen echte knuffel kunt geven. Dat je er niet echt bij kunt zijn. Dat afscheid nemen tegenwoordig online moet. Niemand heeft mij gevraagd of ik dat wel okee vind. Blijkbaar is dat ineens het nieuwe normaal. En dus is het zo.

En dan weer de realiteit van vandaag. Het ‘gewone’ leven gaat door. Er moeten beslissingen genomen worden, verdriet moet even geparkeerd worden. Het is niet anders en we moeten toch gewoon ook eten, slapen en werken waar dat kan. Hoe zielig en rot het soms ook voelt, je kunt er niet in blijven. En dus sleep ik me vooruit om andere dingen te doen. Met moeite geef ik me op voor een cursus ‘Sterk en zelfstandig ondernemen’. Ik heb er ook wel zin in, om nieuwe dingen te leren. Ergens lijkt het zo niet zinvol om nu hiermee bezig te zijn. Maar toch moet ik ook mee evolueren dus wil ik ook kijken wat ik kan doen om beter uit deze tijd te komen dan hoe ik erin ging. Wel weer iets om naar uit te kijken! Het leven gaat blijkbaar door en dus kan ik niet stilstaan.

Wat een kwelling lijkt in tijden van verdriet, is misschien juist ook wel een verlossing. Want gelukkig moet je er weer uit. Om te eten, om te douchen. Of te werken. Te sporten. Je moet verder kijken dan je eigen leed en eenzaamheid. Bizar, maar ergens noodzakelijk. Life goes on en het leven sleept je erdoorheen. Obladi oblada, life goes on.