PROOST!

Fysiotherapeuten die nu niks te doen hebben; geniet van je rust zolang het nog kan! De thuisrepetities van L.O.F. DanceCrew hebben inmiddels al menige enkel-, duim- en knieblessure opgeleverd. Bij een landing van een sprong ineens je kat tegenkomen, een schuivend vloerkleed of een randje van een tegel. Best knap om jezelf in deze isolatie periode te blesseren, maar ‘mijn’ dansers zijn van alle markten thuis. Dat blijkt maar weer.

Ik vraag me af hoe het zit met mentale blessures. Want hoe houd je je hoofd fit nu? Hoe vul je de dagen in met meer van hetzelfde, of het nu maandag, dinsdag of vrijdag is? Alles gaat overal de hele dag over HET virus. En dat terwijl het hoofd negatieve gedachten sowieso al beter en langer onthoudt dan de positieve. Lastig in een tijd waarin zorgen eindeloos lang door mijn hoofd dolen en goed nieuws maar heel mondjesmaat binnenkomt. Ik twijfel of ik in ruil voor het afzetten van mijn hoofd liever een verstuikte enkel zou willen hebben.

Zeker is wel dat tegen de tijd dat we hier smakelijk om kunnen lachen, cabaretiers genoeg voer hebben voor hun komende theatertour. Woordkunstenaars genoeg inspiratie voor een nieuw verhaal en dansmakers meer dan voldoende pijn in hun lichaam om in bewegingen te verwoorden. Blijkbaar heeft kunst drama en depressiviteit nodig. Nou, dan verheug ik me nu alvast op de geniale creatieve uitspattingen, die hieruit voort zullen komen. If it doesn’t kill us, it makes us stronger. Op hoop van zegen dan maar. In de tussentijd moeten we vooral ook lachen en plezier hebben waar dat kan vind ik. Als tegengewicht aan al die zorgen.

Ondertussen sta ik klaar voor de warming up van de Contemporary Jazzles. Gewapend met mijn stofzuiger. ‘I want to break free’. Ook gaan we aan de slag met een dansketting, met improvisatie en met dobbelstenendans. Op de planning voor volgende week staat een duet met mijn stoel. Of met mijn konijn. Maar de kans is klein dat iedereen een welwillend konijn thuis heeft als danspartner. Dan is een stoel misschien logischer. Mummeltje kijkt me teleurgesteld aan. Ik pak hem op en maak een pirouette met hem door de kamer. Dat vindt hij maar niks. Het wordt definitief de stoel.

Ook is het vanavond tijd voor de eerste burlesque les. De nepwimpers, corsetten, hakken en lipstick mogen weer tevoorschijn komen! Uitgedost als diva’s visualiseren we het burlesque theater om ons heen. Een beetje burlesque ster heeft natuurlijk niet eens een theater nodig; eens een diva altijd een diva! En dus gaan vanavond in onze eigen huiskamers de gehakte voetjes van de vloer! Hopelijk met zo min mogelijk fysieke blessures en ter voorkoming van de mentale. Want ‘samen’ lekker dansen kan ons hoofd vol zorgen even uitzetten.

Waar online lesgeven en in je huiskamer dansen al redelijk wennen is, voel ik me Alice in wonderland als ik op hakken in mijn glitterjurk door mijn kamer dartel op de maat van de muziek. Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Ik voel me eerst absurd belachelijk. Ik ben niet de enige. Ook de dansers vinden het even wennen om gehuld in petticoat, corset en rode lipstick in thuisisolatie te dansen. We moeten erom lachen. Wat een situatie. Maar hoe fijn om elkaar te zien! Één van de dansers doet mee vanuit Dubai, iemand anders vanuit Finland. Een andere danser woont maar twee straten verderop. Het maakt niet uit waar iedereen nu is; alles en iedereen lijkt enorm ver weg te zijn. Alsof ze allemaal in een andere wereld zijn. En we ooit in een andere dimensie samen konden dansen. Een onwerkelijk gevoel. Tegelijkertijd zijn we dichterbij elkaar dan ooit. We hebben het over angsten, frustraties, relaties, zorgen, netflix tips, nieuwe hobbies, oude hobbies…. Na de les kletsen we nog meer dan een uur na. Met een wijntje erbij. Dan besef ik me dat het moment daar is dat het voelt het alsof we gewoon bij elkaar in de kamer zitten. Dit is het nieuwe normaal en blijkbaar wen ik eraan. Een van de dansers zegt een soortgelijk gevoel te hebben. Ze voelt dat ze nu beter om kan gaan met de isolatie. Waar ze de eerste week paniekerige gevoelens had, heeft ze nu haar eigen draai gegeven aan het nieuwe normaal. En zo is het. We moeten er onze eigen draai aan geven. Een mooie pirouette als je het mij vraagt! DAT hebben we vandaag ook weer gedaan; Dancing Apart Together. Fijn dat we ook mooie momenten hebben tijdens deze periode vol negativiteit. We heffen ons glas voor een toast op ons en op iedereen. Houd vol en dat we hier sterker uit mogen komen: PROOST!