We dansen de lampen van de muur

Waar de meeste mensen zich respectvoller en begripvoller opstellen dan ooit, bestaan de beroemde uitzonderingen op de regel helaas ook. Laat het toeval zijn dat één van die uitzonderingen bij de ingang van ‘mijn’ Albert Heijn werkt. Met een winkelmandje in haar hand wacht ze de klanten bij de deur op. De manier waarop ze het mandje aangeeft is in mijn ogen niet op anderhalve meter afstand. Haar meters zijn blijkbaar kleiner dan die van mij. Typisch gevalletje van met twee maten meten. Bovendien kan ik dat mandje zelf ook prima pakken. Ik vraag of de medewerkster een stapje achteruit wil doen. ‘Hoezo, ik sta hier goed hoor,’ antwoordt ze gepikeerd. ‘Dat geloof ik, maar ik zou je toch willen vragen om een stapje achteruit te doen en mij het mandje zelf te laten pakken.’ Twee verontwaardigde ogen kijken mij strak aan. ‘Nee, dat doe ik niet.’ Huh? Waarom niet? Even twijfel ik. ‘Okee, dan niet.’ Dan maar geen boodschappen doen. Ik draai me om en loop weer terug richting huis.

Gelukkig heb ik ook een beetje gehamsterd. Een paar blikjes bonen. En ik heb ook nog wel wat eieren in huis. Op de terugweg kom ik langs de Jumbo op het station. De Jumbo is half leeg – of half vol, dat is maar net hoe je het bekijkt -. Ik scan wat er nog wel te vinden is in de kleine supermarkt en koop een potje goedkope pesto om over mijn pasta te gooien. Thuis meng ik alles wat ik nog heb aan groenten, geitenkaas en pijnbommpitten met de pasta. Het is niet echt lekker.

Vanavond geef ik online lessen Contemporary Ballet & spitzen en Contemporary Jazz & improvisatie. Daarom ben ik de hele dag alle oefeningen van de lessen aan het doornemen. Om te ervaren hoe ze voelen, hoe ze gaan en hoe de tellingen zijn. Verder doe ik alle oefeningen in de les voluit mee, zodat leerlingen mee kunnen kijken op hun scherm. Vroeger – drie weken geleden – deed ik de les lang niet altijd voluit mee. Nu moet dat wel want bij iemand anders afkijken kan niet meer sinds de thuisisolatie. Ieders beeld loopt net een beetje achter. Dus doe ik alles zelf voluit mee. Ik neem de les op en kijk hem later terug. De correcties schrijf ik op en deel ik de volgende les aan de leerlingen mede.

Een andere uitdagingen van thuisballet; wat gebruik je als barre? De stang waaraan je je normaal gesproken vasthoudt bij het begin van de les is belangrijk voor je balans. Één van de leerlingen gebruikt een bureaustoel op wieltjes als barre. Tijdens de grand-plié leidt de bureaustoel een eigen leven en rolt een stukje weg. Da’s best onhandig als je net je uiterste best doet om je evenwicht te houden. Een andere danser heeft een strijkplank als barre. Bij het vlot wisselen van kant rent ze in een split-second met de elegantie van een ballerina en de snelheid van Speedy Gonzalez om de strijkplank heen naar de andere kant. Hopelijk maken we dit nooit meer mee, maar kunnen we nog wel eindeloos lang met kramp in onze kaken vertellen over hoe we trainden tijdens HET virus. We beseffen ons hoe waardevol het is, dat we vroeger – drie weken geleden – nog ‘gewoon’ samen in de dansstudio konden dansen. Alle ‘normale’ dingen zijn ineens zoveel meer waard geworden nu. Terwijl alle dure items in je huis of kledingkast gedevalueerd zijn tot niets. Als je het niet kunt eten en het geen contact met anderen oplevert, is het nog maar voor een fractie van waarde.

Au! Kramp in mijn kuit en voet. Een hele dag je eigen les oefenen en ’s avonds nog maar eens voluit meedoen; er zitten blijkbaar toch grenzen aan het menselijk lichaam. Tijd voor het adagio. Als je het erom zou doen lukt het niet, maar puur per ongeluk wipt mijn teen bij de dévelopé naar voor de bovenkant van mijn elctriciteitskastje af, waardoor alle bedrading van mijn lampen bloot komt te liggen. Oeps. Dan; de grand battement oefening. Iets te enthousiast gooit mijn been zich hoog de lucht in. Een lampje valt van mijn bed af in wel duizend stukjes op de grond. Ach. Scherven brengen geluk. Geen overbodige luxe nu. Mijn vloer ligt bezaaid met glas. Dat geeft lastig les. Gelukkig zijn we net bij het eigen stretchmomentje. Terwijl ik een nummer opzet voor een stretch naar keuze, stofzuig ik meteen mijn hele huis. Dat lukt tijdens de duur van het muzieknummer. Dan weet je meteen ongeveer de afmetingen van mijn huis. Het nummer duurt 3:45min.

Voor de Contemporary Jazzles heb ik een warming up gemaakt met een stofzuiger. En dus staan er vijftien dansers met hun stofzuiger gewapend in de huiskamer. Tja, je moet er toch een draai aan geven, aan dansen in je huiskamer. Dan kun je maar beter ook wat huishoudelijk voorwerpen erbij betrekken. Dit keer blijven de lampen hangen en leggen mijn tenen geen bedradingen bloot. Pijnlijk moment als een van de dansers verkeerd landt en haar enkel omklapt. We zien op afstand dat ze niet meer op kan staan. Gelukkig is haar vriend bij haar. In zijn konijnenonesie helpt hij haar naar een stoel en brengt haar bevroren erwten als vervangen voor een ice pack. Gossie!

Tja, het is nog niet zonder gevaren, dat thuis dansen. Een vloer met duizend glasscherven, elektriciteitskastjes met de bedrading eruit en enkels die omklappen. We moeten nog een beetje leren hoe we die thuisdansstudio het beste kunnen gebruiken en inrichten voor onze draaien, sprongen en rondvliegende ledematen. Toch ben ik trots dat iedereen fit blijft. In een tijd waarin veel niet mogelijk is, dansen we wat wel kan. Ook al vliegen de lampen van de muur.