Première!

Vandaag is een onwerkelijke dag. Vandaag zou de première zijn van onze voorstelling WAT MOET JE. Ik ben ontspannen wakker geworden, in verhouding tot wat vandaag normaal gesproken zou brengen. We zouden nu in spanning wakker geworden zijn. De eerste voorstelling; eindelijk! Maar nee, vandaag werden we wakker met een ‘normale’ repetitie. Niet voor te stellen dat we vandaag de eerste voorsteling zouden dansen, zo snel went de sociale isolatie blijkbaar. En dus hebben we de dansen doorgelopen en ‘schoongemaakt’. Onduidelijkheden besproken en vooral goed getraind. Het lijkt bijna een zegen dat we ‘pas’ in november optreden. Want nu kunnen we nog meer tijd besteden aan alle dansen. Toch is het raar, want we hadden ons zo ingesteld op vandaag. Een dag met stress, de laatste pasjes checken, hoe moet je haar en welke hotpants heb jij aan? Vandaag is er geen stress. We hebben allemaal uitgeslapen, we maken ons niet druk over wat we aan hebben en over hoe ons haar zit. Vandaag is een zondag zoals alle andere zondagen. We stellen de stress over de voorstelling een paar maanden uit. Een half jaar maar liefst. Blijkbaar.

Er is geen publiek en geen podium. We dansen voor onszelf. Alsof het nog lang geen premiere is. Terwijl we eigenlijk vandaag onze eerste voorstelling zouden dansen. Gelukkig weten we al wanneer we gaan optreden; 1 november is de eerste voorstellingsdag. En dus trainen we ons in het zweet om alle dansen bij te houden en onszelf te verbeteren. Niemand lijkt stress te hebben, alsof het nog lang geen première is. En dat is ook zo. Want de eerste voorstelling is pas over een half jaar. Sommige dansers maken zich druk of ze in november er wel bij kunnen zijn. Ze doen hun best, want een jaar trainen voor een voorstelling waar ze niet bij kunnen zijn, dat wil niemand. En dus worden plannen gemaakt met studies en reizen naar het buitenland. Ik hoop dat alle dansers de voorstelling kunnen dansen, want het zou niet echt heel fijn zijn om een jaar te trainen voor een voorstelling die je nooit danst. En dus hoop ik dat alle dansers erbij kunnen zijn in november, ook al zullen sommige dansers tegen die tijd een heel ander leven leiden.

Na de repetitie merk ik dat het wel erg heel mooi weer is en ik naar buiten moet gaan. Want de zon schijnt! Wat is het lekker warm en wat ben ik blij dat weer echt lente is! Als we vandaag onze eerste voorstellingen zouden dansen zou het wel echt heel warm zijn in de gevangenis zonder airco. In november hoeven we daar niet voor te vrezen gelukkig. Dat is dan toch een voordeel in deze vooral negatieve werkelijkheid.

Toch voel ik me een beetje onwerkelijk. Ik had me zo erg ingesteld op vandaag dat ik niet goed wet waar ik ben en wat ik moet doen. Ik loop rond in de Albert Heijn, me constant afvragende wat ik anders op dit tijdstip zou doen. Gewoon, uitstellen tot november. Klinkt logisch. Maar wie weet hoe ik dat zo snel moet inpassen in mijn brein mag het zeggen. Ik heb in ieder geval geen idee hoe ik deze nieuwe realiteit tot mijn nieuwe ritme kan maken

Dit hele proces doet een beroep op mijn mentale gezondheid. Okee, de voorstellingen worden uitgesteld tot november. Dat heb ik geaccepteerd. Maar verder heb ik last van vermijdingsangst. Als ik in de verte mensen zie lopen ga ik minimaal drie meter naar de zijkant in het gras lopen. Als ik thuiskom was ik niet alleen mijn handen, maar daarna ook de bovenkant van de zeeppomp. Met de mouw van mijn trui doe ik deuren open. Ik kan opeens heel goed begrijpen hoe moeilijk het leven is voor mensen met smetvrees en vermijdingsangst. Daarnaast vraag ik me af of ik het leven na corona gewoon kan voortzetten of of ik ook in behandeling moet voor deze afwijkingen. Want ik denk niet dat ik na deze periode gewoon door kan leven zoals het leven ooit was.

Ik ontdek wel veel nieuwe dingen, die ik anders niet onderzocht had. Vooralsnog ben ik corona niet dankbaar, want ik wil heel graag mijn leven voortzetten zoals het ooit was. Het leven dat jaren geleden lijkt, maar toch pas twee weken geleden, tot een einde kwam. Het leven dat nu de geschiedenisboeken in gaat. Waar we het generaties lang nog over zullen hebben. En toch wil ik dat nu al afsluiten. Ik ben er klaar mee. Het is me duidelijk dat ik enorm blij ben met hoe het ooit – twee weken geleden – ging. Je hoeft mij niks te leren want ik ben altijd al blij geweest met elke nieuwe dag. Ik wil gewoon verdergaan; dansen. Maar niet in mijn eentje. Daar is niks aan. Ik wil samen zijn met andere dansers en met hen een voorstelling maken. Een knuffel geven als iemand dat nodig heeft. Liften kunnen uitproberen en kostuums kunnen passen. En dus ga ik zelf door alle draaien en sprongen heen. Kan alles met dit kostuum? Grondrollen zijn een uitdaging en moeten blijkbaar aangepast worden. Gelukkig hebben we nog een paar maanden de tijd.

Ik voel me een idioot om in mijn eentje kostuums te passen en te kijken hoe ze vallen als ik de dansen dans, maar iemand moet het toch checken, dus doe ik het maar. Ik mis mijn dansgroep als nooit tevoren.

Toch zullen we nog even door moeten gaan in deze absurde realiteit. Dus ga ik negentig kostuums aanpassen en uitproberen, omdat de dansers dat nu niet kunnen doen. Dus zullen we dansen die we al eindeloos geoefend hebben nogmaals repeteren. Om ons beter te maken. Uiteindelijk hebben we hier profijt van en maakt het ons sterker. Dit is een ervaring die we aan toekomstige generaties overbrengen. We komen hier sterker uit en we gaan dit na kunnen vertellen. Ook al zou ik nu al willen dat het voorbij was. Elke dag zelf koken kan ik nog wel aan. Elke dag contact hebben met anderen via internet lukt ook wel. Maar me zorgen maken over mijn ouders en hen niet te zien vind ik het ergst van alles. Niet voor hen te kunnen zorgen en hen geen knuffel te kunnen geven had ik me niet eens voor kunnen stellen. Ik heb al t leed van de wereld geprobeerd op mijn schouders te nemen, maar dat ik niks zou kunnen doen voor mijn ouders is nooit in mij opgekomen. Ik hoop dat ze gezond blijven. Dat we snel weer ons ritme kunnen vinden. En dat ik snel weer voor ze kan koken en hen een dikke knuffel kan geven. Het beste wat er is in dit leven is liefde delen met de mensen voor wie je dat voelt. Mijn ouders. Mijn leerlingen. Ik mis jullie. Hopelijk zijn we snel weer samen. Tot die tijd dansen we op afstand. We doen wat we kunnen. In onze tuin, naast ons bureau en in onze huis- en slaapkamer. Check onze repetitie hier.  Ik hoop dat jullie allemaal een kaartje kopen voor de voorstelling. Dat kan nu nog niet, want ik wacht op groen licht van de overheid. Maar zodra het kan MOET iedereen komen kijken. Wanr wat deze kanjers voor tijd, energie en moeite investeren is niet alleen bijzonder maar ook zeer de moeite waard om te komen bekijken!