It’s all in the mind
Onrustige gedachten plagen me. Ik schaam me ervoor, omdat ze niet over HET virus gaan. Vergeleken bij corona verbleekt al het andere, toch? Toch vind ik het heel spannend dat ik vandaag mijn eerste online dansles geef. Repetitie heb ik al eerder online geleid, maar dat zijn dansen die iedereen kent en thuis oefent. Nu gaat het om een nieuwe les, die ik online duidelijk moet gaan maken. Ik vind het heel spannend en ik hoop mijn leerlingen niet totaal gefrustreerd achter te laten. Mijn vader zegt dat het wel goed komt, maar ik kan de onrust toch niet achter me laten. Mijn hoofd lijkt een ladenkastje vol duiveltjes in paniek. Telkens als ik een laadje opentrek, wil een van hen me aanvallen. Ik doe het laadje snel weer dicht en probeer niet na te denken. Kon ik mijn hoofd maar even uitzetten!
Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, optimaliseer ik de omstandigheden om de les heen. Ik verbouw mijn huis grondig, zodat ik meer ruimte heb en verdere botbreuken kan vermijden. Schoonmaakbeurt twee van deze week vindt plaats, om te zorgen dat de aandacht van de leerlingen naar mijn oefeningen gaat en niet naar een leeg melkpak voor de camera of konijnenkeutels op de grond. Al snel kom ik erachter dat ik de komende uren niet meer naar de wc kan of iets uit de keuken kan pakken. De toegang naar beide ruimtes heb ik vakkundig dichtgemetseld met mijn bank, kussens en andere onderdelen van mijn inrichting die niks te maken hebben met de creatie van een balletstudio.
Het moment van de waarheid. Eerst de ‘regels’. Iedereen op mute. Ik leg de oefening uit en je mag jezelf unmuten om iets te zeggen indien ik niet verstaanbaar of niet goed in beeld ben. Iedereen doet de uitleg thuis mee. Na de uitleg is er een moment voor vragen. Dan gaat de muziek aan en doen we samen de oefening. Omdat de les nieuw is, verwacht ik niet dat ik na de uitleg voor het scherm kan kijken hoe iedereen het doet. Ik zal de oefening zelf mee moeten doen. Dat betekent dat ik mijn leerlingen niet kan corrigeren tegelijkertijd. Daarom neem ik de hele les op. Die kijk ik later terug, noteer correcties en feedback voor iedereen. In de volgende les zal ik de feedback met hen delen. Oefening één verloopt goed, ook al blijkt dat mijn leerlingen mij niet kunnen horen zodra de muziek aan is. Aanwijzingen als ‘en nu dubbel tempo’ en ‘draai om, andere kant!’ zijn niet te verstaan. Dat wordt dus nog beter opletten voor de kijkers thuis. Oefening twee dan maar zonder verbale aanwijzingen. Dat voelt enorm vreemd. Ik probeer in mijn kamer de sterren van de hemel te dansen om het mijn leerlingen zo goed mogelijk voor te doen. Maar omdat ik niks mag zeggen voelt het alsof ik gewoon voor mezelf een balletles aan het doen ben. Alsof ik heel egoïstisch zelf aan het trainen ben. Ineens lijk ik boven mezelf te zweven en lach ik mezelf uit. Sta je hier nu echt in je kamer te balletten, met een live-verbinding naar heel veel andere woonkamers? Mijn konijntje lijkt mij eveneens bespottend aan te kijken. Of proberen de paniekduiveltjes uit hun laadjes te kruipen en mij gek te maken? Dit is namelijk het nieuwe normaal en die duiveltjes moeten zich daar even niet mee bemoeien.
Na elke oefening check ik of het nog wel goed gaat met de dansers. Alle duimen gaan omhoog. Ik verbaas me erover dat het hen zo goed afgaat en ik ben ongelooflijk trots op hen. En op ouders die zich vrijwillig boven laten opsluiten, zodat dochterlief de grootst mogelijke dansruimte heeft in de woonkamer. Blijkbaar kan dit gewoon. Online lesgeven. Thuisballet. Het nieuwe normaal; it’s all in the mind.
Na de balletles is het tijd voor de L.O.F. DanceCrew repetitie voor onze voorstelling over 75 jaar vrijheid. De vrijheid is ver te zoeken voor sommigen. Je zou denken dat je in een kamer van drie bij twee meter moeilijk de weg kwijt kunt raken, maar sommigen zijn daar toch bovengemiddeld bedreven in. Gezegend met net zo weinig richtingsgevoel als ik, zie ik dansers door hun kamer dwalen, zoeken naar ‘de spiegel’, gefrustreerd grijpen naar hun hoofd en verward de camera inkijken. Terwijl het lichaam de dans wil dansen gooit het hoofd roet in het eten. De paniekduiveltjes zetten het lichaam op slot. Het hoofd houdt ons lichaam letterlijk en figuurlijk gevangen.
Konden we dat hoofd maar even afzetten soms. Dat zou makkelijk zijn. Waar wij denken dat de mate van vrijheid wordt aangegeven door de getroffen maatregelen rondom corona, is dit virus niet meer dan een kort verblijf in de isoleercel. Onze gedachten bepalen uiteindelijk hoe vrij of gevangen we ons voelen. It’s all in the mind. Als je daar gevangen zit, is het geen kwestie van even een paar maanden binnen blijven. Met een beetje pech zit je daar levenslang en is ontsnappen niet mogelijk. Daarom; dans. Dans is een manier om je hoofd uit te zetten. Het maakt niet uit waar de voorkant is. Het maakt niet uit als je verdwaald raakt. Dans! Laat niet je hoofd, maar je lichaam je de weg leiden. Misschien komen de paniekduiveltjes uit hun laadjes. Laat ze meedansen. Dansen naar vrijheid.