Let it be 
De eerste online corona Contemporary Balletles ben ik vandaag aan het maken. Ik houd me religieus aan de social distancing regels. De balletles vindt plaats op anderhalve vierkante meter; onze nieuwe comfort zone. Zelfs mijn spiegelbeeld houd ik op anderhalve meter afstand. Een paar uur en drie halve botbreuken later – want lange benen en weinig richtingsgevoel gaan blijkbaar niet goed samen in een kleine ruimte – ben ik aangekomen bij oefening zeven: HET ADAGIO. Het adagio (mijn lievelingsoefening binnen het klassieke ballet) is de ultieme uitdaging voor een danser, want het adagio is een virtuoos hoogstandje. Dit is de mogelijkheid voor een danser om te laten zien sterk en lenig te zijn door het been langzaam uit te vouwen naast het oor en het daar nog even – terwijl het voelt als een eeuwigheid – vast te houden. Natuurlijk vergezeld van een natuurlijke ademhaling, open blik en de elegantie van een zwaan. Tenminste; dat is de bedoeling. In werkelijkheid voelt dit huwelijk van lenigheid, kracht & artisticiteit eerder als een begrafenis: langzaam, zwaar en met een beetje pech word je er depressief door.
Daarom is de muziek waarop het adagio wordt gedanst van vitaal belang. Deze moet natuurlijk het langzame karakter van de dans wel ondersteunen, maar indien mogelijk eveneens de mentale gemoedstoestand van de danser stimuleren. En dus begint de grote zoektocht naar DE muziek voor HET adagio. Na veertig minuten struinen over het internet hang ik levenloos in mijn stoel. Ontelbaar veel adagio’s later kom ik tot de conclusie dat de gemiddelde pianist waarschijnlijk levensmoe is. ‘Ik weet ook niet wat ik nog met mijn leven aanmoet,’ lijken ze gedacht te hebben, ‘dus dan ga ik wel een adagio inspelen’. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op pianomuziek en heb enorm veel respect voor pianisten die de lessen begeleiden met hun pianospel. Ik begrijp alleen niet waarom pianisten kiezen voor dit soort – in mijn ogen – depressieve muziek bij een adagio. Als ze zulke toetsenkunstenaars zijn, waarom zou het dan een goed idee zijn om bij een balletoefening – die bij veel dansers grote frustraties teweeg brengt – zulke donkere, mismoedige en zwarte muziek te spelen? Langzaam, zwaar en met een beetje pech word je er depressief door.
Ik ben er klaar mee en probeer iets heel anders. Een lekker opzwepend Zumba nummer dan maar! Ik vouw mijn been uit en wil het daar nog even die eeuwigheid houden. ‘Shake that booty, shake, shake!’ klinkt het uit mijn speakers. Teleurgesteld komt mijn been weer naar beneden zetten. Ja pff, dat helpt ook niet. De muziek moet wel innerlijke rust stimuleren, maar zonder depressief en zwaar te zijn. Ik weet het even niet meer en ga naar buiten. Boodschappen doen.
Bij de mediamarkt vraagt de medewerker bij de deur aan elke klant wat je komt doen en wijst je vervolgens de meest efficiënte route. ‘O, ik kom gewoon even rondkijken,’ zegt de jongen voor mij. Ik sla bijna achterover van verbazing, besef nog net op tijd dat er in Eindhoven geen IC-bedden over zijn en herstel me. GEWOON Even rondkijken?! Heb je soms onder een steen gelegen de afgelopen maand? Ikzelf kom wel voor iets van vitaal belang, namelijk een snoer om mijn internet stabieler te maken en het signaal sterker door te laten komen. Mijn internet is namelijk langzaam, zwaar en met een beetje pech word ik er nog depressief door. Daarom is het van vitaal belang dat ik daar iets aan doe. Want de online danslessen via platform ZOOM moeten er komen, anders weet ik ook niet hoe we hier nog een beetje mentaal gezond uit kunnen komen. Mits ik die perfect adagio muziek kan vinden natuurlijk.
Volgende stop is de supermarkt. In de Albert Heijn aangekomen zie ik dat er – naar mijn mening – veel teveel mensen in de winkel worden toegelaten. Alsof niemand in Eindhoven ooit van corona heeft gehoord loopt iedereen af en aan, lekker dicht langs elkaar. Sommigen mensen maken nog even een gezellig praatje met elkaar. Hele gezinnen met drie kinderen komen binnen. Ja, je moet toch wat met je zaterdag als de Efteling dicht is en je niet naar park of strand mag. Terwijl ik op zoek ben naar de tzatziki kijk ik schichtig om me heen. Je zou het kunnen interpreteren als een winkeldief die checkt of er echt niemand kijkt, maar in feite houd ik in de gaten of er geen idioot ineens in mijn nek staat te hijgen. Dan komt er een jongen met hoofdtelefoon en zonnebril luid zingend mijn gangpad ingelopen. Aan de manier waarop hij loopt kan ik met zekerheid voorspellen dat hij niet op anderhalve meter van plan is te stoppen. Ik loop het schap uit, ook al moet ik daar helemaal niet naartoe. Ik wil afstand van hem houden. Ik ga rechts, na tien meter links en dan heel hard rechtdoor. Naarstig kijk ik om en warempel – hij loopt nog steeds achter me! Vrolijk zingend nog steeds. Heel even twijfel ik of ik mijn adagio even zal uitproberen op zijn zang, maar nee, ik moet doorlopen. Na een halve marathon door de supermarkt heb ik de zonnebril zanger eindelijk afgeschud en kan ik verder met mijn boodschappen zoeken. Oja, tzatziki. Poe, boodschappen doen in tijden van corona gaat langzaam, is zwaar en met een beetje pech word je er depressief door.
Thuis aangekomen probeer ik mijn aandacht af te leiden met eindeloos koken. Tien stemmen in mijn hoofd herinneren me er helaas onafhoudelijk aan dat ik mijn perfecte adagio muziek nog moet vinden. Ik probeer Lana del Rey, Aurora, Mozart…. Maar ik blijf ontevreden achter. Dit gevoel doet me een beetje denken aan de aankondiging van onze isolatie periode, morgen pas twee weken geleden. Toen Rutte verkondigde dat alle scholen dichtgingen en we niet meer in groepen mochten samenkomen. Ik voelde me boos, verdrietig en wilde niet accepteren in welke situatie ik was aanbeland. Vanaf het moment dat ik besloot er toch het beste van te maken, merkte ik dat mijn ademhaling rustiger werd en leek het alsof de zon feller scheen. (Of was dat ook zo?) Ik voel me veel beter, ook al waren de omstandigheden in de tussentijd niet veranderd. Dus laat het los, probeer ik mezelf nu ook te overtuigen. Accepteer het. Die perfecte muziek is er nu gewoon even niet. Let it be. Plotseling komende de Beatles mijn hoofd binnengezongen. Let it be, let it beeeeee….! Ik word er zomaar vrolijk van. Terwijl ik mijn afwas doe, staat het nummer in mijn hoofd op repeat en zing ik de regels wel tachtig keer achterelkaar. Na de afwas dans ik nog even een keertje door de kamer heen. Ik doe mijn adagio ook nog maar even. Dan valt het kwartje eindelijk. Het adagio is perfect op Let it be! Let it be – it will be! Ik dans nog een keer door de kamer, adem nog een keer diep in en uit. Pff. Hehe. Let it be. En zo is het.