Selecteer een pagina

13 april 2020: +964

door | 14 april 2020

Morgen doen we weer normaal

Vandaag is het Tweede Paasdag. Ik vraag Mummeltje of hij zin heeft om samen een paasontbijt te maken. Ik bestudeer hem grondig maar bespeur geen greintje enthousiasme. Konijnen met een ochtendhumeur zijn de ergste soort. Toch houd ik van hem; hij bedoelt het niet slecht. Daarbij komt dat als ik hem aankijk, ik smelt door de aanblik van zijn knuffelige konijntjesvacht. Ik bedenk iets wat hij misschien leuker vindt. Paaseieren schilderen? Of eieren zoeken? Worteltjes zoeken dan? Even buiten een stukje wandelen? Geen reactie. Ik denk dat zijn aversie van Pasen ook een beetje te maken heeft met de overdreven manier waarop konijntjes met Pasen neergezet worden. Alsof hij de hele dag met een strik om zijn oren naast een doos eieren gaat zitten. Mummeltje is weliswaar homo – want hij leefde wel acht jaar samen met partner Moshe – maar dat wil niet zeggen dat hij zomaar fan is van de gay parade, die zich blijkbaar in de konijnencommunity afspeelt rond deze tijd. Hij wil vooral zichzelf zijn. Ik laat hem uit zijn kooi. Hij kijkt me wantrouwend aan en verdwijnt dan onder de bank. Daar blijft hij de hele dag zitten. Hij heeft Pasen officieel de rug toegekeerd.

Okee, geen probleem. Ik heb nog werk zat dus dan ga ik daarmee verder. Want Pasen of geen Pasen; vanavond hebben we gewoon weer danslessen en repetitie. Ik houd me bezig met choreografie maken op een andere manier dan ik normaal in de studio zou doen. Ik word ook steeds vindingrijker met dans maken in kleine ruimtes. Na het voorbereiden van mijn lessen ontdek ik dat de eerste les van mijn online cursus ‘Sterk & zelfstandig ondernemen’ door Lenneke Gentle online staat. Joepie! Na het zien van de eerste les ben ik meteen enthousiast. We gaan een nieuw product maken in deze rare tijd. Tja, als het roer om moet, waarom denken we dan niet meteen een stapje verder. En dus ga ik aan de slag met nieuwe ideeen, die ik anders niet zou kunnen bedenken. Het lijkt alsof er door de thuisisolatie andere hersencellen actief zijn en er nieuwe oplossingen en plannen komen. Ik ben benieuwd wat eruit komt en ik zou nu al willen weten wat dat is. Maar de cursus duurt niet voor niks acht weken. Dus moet ik nog heel even geduld hebben. Laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn.

Dan hoor ik knorrende geluiden. Ik kijk naar Mummeltje. Nee, dat zou raar zijn. Het lijkt gelukkig inderdaad niet uit hem te komen. Mijn maag vraagt om aandacht. Heeft vooral een ontbijt nodig. Het is inmiddels ook al 13:00 uur. Oeps. Niks in de koelkast. Naar de supermarkt dan maar. Onderweg kom ik een spandoek tegen. ‘Je bent niet alleen, we doen dit met elkaar’, staat erop. Lief. Het valt me op dat er steeds meer van dit soort lieve initiatieven verschijnen. Zouden we als samenleving nu eindelijk liever worden voor elkaar en het milieu? In de Albert Heijn klinkt een bandje: ‘We willen u bedanken voor uw medewerking. We zijn eveneens heel dankbaar voor de mensen die zorgen voor een ander. Veel gezondheid gewenst aan u.’ Wauw. Dat had ik een paar maanden geleden niet durven denken, dat tijdens de boodschappen zulke lieve woorden mijn kant op zouden komen. Het geeft me een fijn gevoel. Blijkbaar worden we steeds iets minder paniekerig en vinden we een weg hierin met elkaar. De jus d’orange automaat is zelfs weer terug van weggeweest!  Ik ben groot fan van verse jus d’orange. Mijn hart maakt een huppeltje. Sommige dingen worden weer normaal; joepie!

Ik vraag me af hoe dit soort dingen gaan in een ‘echte’ gevangenis. Zouden gevangenen naar verloop van tijd ook hun draai kunnen vinden in hun nieuwe leefomstandigheden? En binnen de gesloten deuren toch een nieuw leven kunnen opbouwen? Of is dat cru gezegd? Beleven zij ook momenten van geluk en zouden er weleens grapjes worden gemaakt? Ik merk dat ik met sommige mensen nu op een dieper niveau contact hebt. Contact dat zonder corona misschien niet zo dichtbij gekomen zou zijn. Zou dat in een gevangenis ook zo zijn? Dat je toch mensen dichtbij je hebt? Dat je overlevingsmechanisme een manier vindt om je huidige situatie te accepteren als je hem zelf niet kunt veranderen. Een soort oerinstinct dat er voor zorgt dat we ons staande kunnen houden?

Na de boodschappen is de volgende stap; naar de HEMA. Elastieken, een borstel en een zonnebril. Dan slaat de schrik mij om het hart. De HEMA is GESLOTEN. Wat? Dit is een heel slecht teken. Dan kan de Albert Heijn de verse jus wel weer voor de dag hebben gehaald, maar als onze HEMA dicht is, dan moet dat wel onheil betekenen. De HEMA gaf eerder namelijk aan tot het laatste moment open te blijven. Is dit dat laatste moment? En waar haal ik nu mijn elastiekjes, borstel en zonnebril? De Etos! Ik haast me naar de Etos. Ook dicht. NEE! Vlug kijk ik op nu.nl . Vergaat de wereld dan vandaag? Nee, er wordt niks gezegd over het sluiten van de HEMA en het einde der dagen. Ik snap er niks van.

In paniek bel ik mijn ouders en vertel hen wat me zojuist overkomen is. Mijn vader reageert uiterst kalm. ‘Het is Tweede Paasdag hè, zou dat er iets mee te maken kunnen hebben?’

Opgelucht haal ik adem. Dat zal het dan wel zijn. Mijn hartslag vertraagt iets en mijn ademhaling gaat uit de hyperventilatie modus. Poe, dat was schrikken. Mummeltje kijkt er echter niet van op. ‘Hate to say I told you so’, lijkt hij te denken. En gelijk heeft hij. Ik keer Tweede Pasen ook de rug toe. Gelukkig is het morgen geen Pasen meer. Dan kunnen we weer normaal doen. Wat dat dan ook moge zijn.