Spierballentaal

Pasen of geen Pasen; L.O.F. DanceCrew traint gewoon door. Een uurtje later dan normaal, zodat iedereen gezellig met het eigen gezin kan paasonbijten. Zelf ga ik even langs mijn ouders met een bosje stelen (ooit mooie rode tulpen totdat ik besloot dat het een goed idee was om ze tijdens de reis in mijn tas op te bergen). Er hoorde eigenlijk ook een paasontbijt bij, maar dat had ik dan wel uit mijn koelkast moeten pakken. Ik snap niet waarom ik soms zo de plank mis kan slaan. Afijn, mijn ouders kijken er in ieder geval niet meer van op. Van hen krijg ik  een lekker gevuld tasje met paaseitjes, fruit, nog meer lekkers en een lief kaartje. Kijk; zo kan het blijkbaar ook. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik wat ben gaan drinken bij mijn ouders, maar dat is vandaag zowaar toch gebeurd. Mijn ouders aan de ene kant van de kamer en ik vijf meter verderop, net naast de voordeur waar toevallig ook de koelkast staat. Dan maar meteen even een glaasje fris. Dat dit het nieuwe normaal is, wil er nog steeds niet helemaal in. Het blijft onnatuurlijk om mijn ouders niet gewoon een knuffel te geven. Ik houd me keurig aan de regels en knuffel hen op een afstandje. Volgende keer neem ik stelen met blaadjes eraan mee, neem ik me voor.

Na deze meest vreemde paasviering van mijn leven zet ik mezelf thuis weer voor de laptop neer. Tijd voor de training; de spierballen kunnen weer uit de kast worden gehaald! Heerlijk weer en dus combineren dansers met goede wifi-verbinding het bijhouden van hun conditie met het opbouwen van een zomers tintje. In totaal traint L.O.F. – in verschillende steden – drie keer per week. Omdat nu alle trainingen en repetities online plaatsvinden kunnen ze ook drie in plaats van ‘maar’ één keer per week trainen. Als je toch minder te doen hebt en je hoeft er de deur niet voor uit, waarom ook niet?

Omdat we de dansen uit onze voorstelling natuurlijk niet mogen vergeten, blijven we ze oefenen. Tijdens een doorloop geloof ik mijn ogen bijna niet. Ik zie ineens een wereld van verschil. De dansers zijn sterker geworden, buigen hun knieeen dieper, maken grotere bewegingen worden en leven zich meer in. Dat is een ontwikkeling die ik in de studio ook na verloop van tijd zie gebeuren, maar dat dat zelfs nu zou kunnen had ik niet verwacht. Omdat ik ‘het onthouden’ van de dansen als doel zag tijdens deze aangepaste repetities, had ik  niet gedacht dat de kwaliteit van dansen zelfs nu vooruit zou kunnen gaan. Wauw! Al het oefenen werpt wel degelijk vruchten af blijkbaar. Joepie!

Bij een doorloop van een vrij minimalistische dans met veel repetitieve bewegingen in een dwangmatig ritme, zie ik een danseres ineens kleiner bewegen dan normaal. Ik vraag haar na afloop of ze haar armbewegingen wat groter kan maken. ‘Ja sorry, mijn buren kwamen ineens voorbij lopen en die keken me aan alsof ik bezeten ben ofzo’. Wat voor ons na een aantal weken isolatie heel normaal is geworden, is blijkbaar voor passerend publiek een stuk minder logisch.  Een andere danseres repeteert vanaf haar balkon en verontschuldigt zich vooraf vast bij haar buren: ‘Als jullie denken wat is daar aan de hand, ik ben mijn dansvoorstelling aan het oefenen, alvast sorry voor de geluidsoverlast!’ Bij mij thuis is er geen optie. Ik heb geen tuin en buiten is geen internet. De temperatuur binnen is minimaal 10 graden hoger dan buiten. Mijn raam kan maar een ministukje open en ik heb de gordijnen dichtgedaan. Anders is het licht op het beeld veel te fel. Ik voel me een kluizenaar gevangen in een sauna en kijk enigszins jaloers naar de dansers die vanuit hun tuin meedoen. Ik word er wel blij van om te zien dat ze in gevangenschap zo vrij kunnen bewegen.

Omdat deze tijden bizar en gelukkig zeldzaam zijn en naadloos aansluiten op onze voorstelling in het kader van 75 jaar vrijheid, voel ik dat ik iets moet doen met deze repetities. Ik besef me elke week weer hoe bijzonder het is dat deze groep mensen virtueel samenkomt en in hun eigen kleine minikamer of buiten in de tuin repeteert. Soms kijk ik drie minuten lang tijdens de achterkant van een kant aan, die zich heeft geparkeerd voor de camera of komt er een vader of moeder nieuwsgierig langs. Bij improvisaties kunnen dansers nu echt dansen alsof er niemand naar ze kijkt, nu ze helemaal alleen in hun kamer staan. Sommige dansen zijn heel grappig om te zien. Een duet waarbij twee dansers elkaar normaal gesproken zouden liften ziet er nu gek uit als ze beiden rondje lopen in hun kamer met in hun armen hun denkbeeldige partner. Ook loopstukjes waarbij de dansers normaal meer dan tien meter zouden afleggen, worden nu gewoon op de plaats gemarcheerd. Één danseres moet normaal tussen dansers die op de grond liggen doorrennen. Ze rent als een malle rondjes door haar kamer terwijl verder alle dansers op het scherm op de grond liggen. Het is een grappig gezicht en ik bedenk dat ik de doorlopen ga opnemen en voor aanvang van onze voorstellingen in november zal afspelen in de foyer. Het publiek krijgt dan iets mee van hoe bizar bijzonder de repetitieperiode is geweest. Hopelijk iets wat we nooit meer mee hoeven te maken, maar ook een tijd om nooit meer te vergeten.

Terug naar de spierballen. Omdat ik zelf elke training ook voluit meedoe, merk ik dat ook mijn spierballen vooruit gaan. Daarom wil ik iedereen aanmoedigen om te doen wat WEL kan. Want gelukkig kan er heel veel toch wel. En achteraf heb je een goed gevoel over jezelf; da’s ook fijn. De trainingen die ik voorafgaand aan L.O.F. DanceCrew geef, duren een uur en zijn toegankelijk voor iedereen die hieraan mee wil doen. Je hoeft hier niet per se een dansachtergrond voor te hebben. Wel een paar gympen, een matje of handdoek, je anderhalve meter comfortzone, een flesje water en de bereidheid om je in het zweet te werken. Deze work-outs zijn elke maandag om 19:45u, dinsdag om 19:00u (voertaal engels) en zondag om 11:45u. Er komen meer work-out trainingen bij. Hierover later deze week meer informatie. Wil je meedoen? Stuur dan een berichtje via social media, whatsapp of een mailtje naar info@pasdechar.com !

Ondertussen kijk ik maar weer eens naar de negentig kostuums, die geduldig af lijken te wachten totdat ze zich om de dansers heen mogen vouwen. Ik ben benieuwd hoe de choreografie eruit ziet in de kostuums. Moeten we nog bewegingen aanpassen? Kloppen de designs allemaal zoals ze in mijn hoofd zitten? Ik ben zo benieuwd, maar moet toch nog heel even afwachten. Ondertussen ben ik vooral heel erg trots op de dansers. Wat een toewijding, aandacht, energie en positiviteit. Dat ze de dansen vergeten, daar hoef ik gelukkig niet zo bang voor te zijn. Integendeel; de dansers worden steeds sterker en beter. Nu maar hopen dat de spierballen in november nog in de kostuums passen.