De liefste mama van de wereld

Vandaag is de lastigste Moederdag. Want afgelopen woensdag heb ik samen met mijn vader mijn moeder ‘oververhuisd’ naar het verpleeghuis. Alzheimer maakte het niet langer mogelijk voor mijn vader om haar thuis te verzorgen. Mijn pa is een superheld. Ik denk niet dat er veel mensen zouden kunnen doen wat hij jarenlang heeft gedaan voor mijn moeder. En toch was het ineens zover; mijn moeder ging verhuizen naar het verpleeghuis. Dan ‘lever je haar af’ bij de ingang en dan is het maar bidden wanneer je haar weer ziet, want door corona mogen verpleeghuizen voorlopig geen bezoek. Ga dat maar eens uitleggen aan iemand met Alzheimer. Niet te doen, dus hebben we niet gedaan. ‘Gewoon’ even; doei! Tot zo! En dan maar even met pa huilen daarna.

Natuurlijk heb ik haar voor vandaag een grote bos bloemen en een kaart gestuurd. En ga ik beeldbellen met haar. Ik mis mijn lieve mama nu al. Ik hoop dat ik haar snel weer mag bezoeken. Ik hoop dat ik haar ooit nog mag knuffelen, maar gelukkig heb ik dat vlak voor haar verhuizing gedaan. Ik word verdrietig van moederdagreclames; ze doen me denken aan moederdagen met ontbijt op bed, tekeningen en dagjes uit. Deze moederdag is een moederdag waarop ik mijn moeder via beeldbellen zie. Een dag waarop ik mijn moeder zou willen kussen en knuffelen. Geniet van je moeder. Ze is de liefste; proost op alle mama’s! Jullie zijn allemaal de liefste mama van de wereld!