Konijn versus corona

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Mijn voorstellingen – die geen doorgang konden vinden – heb ik een nieuwe datum gegeven. Eng, raar en onzeker. Want gaan deze data nu wel door? En hebben we genoeg tijd om de voorstelling af te maken als we eenmaal weer van start kunnen? Omdat mijn voorstelling WAT MOET JE gemaakt is voor de viering van 75 jaar vrijheid wil ik deze nog in 2020 plaats laten vinden. En wel in november. De gevangenis waar de voorstellingen zullen zijn heeft gelukkig plek op de gewenste data en de technicus is ook nog vrij. Nu 45 dansers checken. Een stortvloed appjes komt mijn telefoon binnengerold na mijn verzoek om te laten weten wie welke data mee kan dansen. Joepie; we zijn weer voorzichtig vooruit aan het kijken. Volgende punt; wat met de honderden posters? Weggooien = zonde! Stickers bestellen om over de vervallen data heen te plakken is echter duurder dan honderden nieuwe posters bestellen. Ik denk er nog even over. Dan; alle bezoekers laten weten wat de nieuwe data zijn. Niet makkelijk. Mijn mailserver met zijn eigen wil protesteert als ik mails naar meer dan tien mensen tegelijk wil sturen. Dank werkgever corona, voor dit extra werk.

Nog niet eerder hebben mijn dansers en ik het concept van onze voorstelling zo grondig onder de loep genomen als dit jaar. Hoe voelt gevangenschap terwijl je in vrijheid leeft? Check; dat hebben we bij deze aan den lijve ondervonden. Zie in november het eindresultaat! Dan de andere kant; kun je vrijheid ervaren in gevangenschap? Vast wel, maar deze kant is voor mij nog een beetje onderbelicht. Hopelijk komt daar verandering in.

Ik kijk naar Mummeltje, mijn konijntje. Hij zit gevangen in zijn hok (ook al staat het deurtje vrijwel altijd open). Maar ik bespeur de laatste tijd geen gevoel van vrijheid in zijn konijnenbestaan. Depressief zit hij dagenlang onder zijn trappetje. Loopt, eet en beweegt niet veel. Als ik zijn deurtje open hoeft hij er niet uit en als ik hem er zelf uithaal, loopt hij regelrecht weer terug om maar weer onder zijn trappetje plaats te nemen. Gezellig boel hier bij mij thuis.

Ik besluit dat buitenlucht en zon konijnlief waarschijnlijk goed zullen doen. Dus is het tijd hem even uit te laten. Niet aan zo’n speciaal konijnentuigje, want die heeft Mummeltje binnen Mum van tijd doorgeknaagd en van zich af weten te schudden. Ik neem hem in mijn armen mee naar een park dichtbij, naar het hondenuitlaatveldje. Er ligt gelukkig geen hondenpoep en er zijn geen honden. Het veldje is omgeven door hekken, dus als het goed is kan hij er niet zomaar vandoor. Ik zet hem verwachtingsvol op de grond. Eindelijk vrijheid, Mummeltje! Moet je kijken wat een groot stuk grond om te rennen en te graven, helemaal voor jou! Ik wacht in spanning af. Een halve minuut. Twee minuten, drie.. Mummeltje blijft zitten waar hij zit. Hij lijkt zich niet goed raad te weten met zijn nieuw verworven vrijheid. Dan komt er beweging in. Voorzichtig hupt hij een stukje over het terrein. Jeej, kijk hem gaan!

Plotseling drukt hij zich vol overgave tegen de grond. Huh? Waarom? Ik kijk de lucht in en zie een roofvogel boven hem heen en weer vliegen. De vogel begint lager te dalen en maakt cirkeltjes boven mijn lieve konijntje. Het duurt een split-second voordat ik me besef dat ik hem heel snel moet oppakken en meenemen. Ik was zo druk bezig met zorgen dat Mummeltje zijn gevangenis niet uitkon, dat ik uit het oog verloor dat een vijand zijn gevangenis wel degelijk IN kan. Hoe kon ik daar geen erg in hebben? Ook wij kunnen onze isolatiecel immers niet uit, maar dat wil niet zeggen dat we veilig zijn. HET virus kan wel degelijk als een roofvogel ons territorium binnenvliegen en ons meenemen naar een plek van dood en verderf.

Als ik met Mummeltje in mijn armen het veldje verlaat en de roofvogel teleurgesteld op zoek moet naar een ander slachtoffer, voel ik dat hij het allemaal te spannend vindt. Een warme plek met plas vormt zich op mijn trui. Maakt niet uit, Mummeltje, we gaan naar huis. Na een minuut of twintig lopen door het park lijkt hij zich toch rustiger te voelen. Van een stresskonijn lijkt geen sprake meer te zijn. Z’n witte vacht met zwarte vlekje en de wind die door zijn haren waait, doen mij denken aan een dierlijke versie van Marilyn Monroe. Comfortabel en elegant ligt hij in mijn armen en lijkt hij zijn bijna-doodervaring achter zich te hebben gelaten.

Eenmaal thuis stop ik hem snel terug in zijn hok, onder zijn teergeliefde trappetje. Na dit turbulente uitje wil hij waarschijnlijk graag weer op zijn favoriete plekje zitten. Een halve minuut later hupt hij tussen mijn benen door in de keuken. Huh, wat is er met jou aan de hand? Mummeltje blijft mij het antwoord schuldig en hupt vrolijk de kamer rond. Onder de bank, naast de bank, op het kussen, onder de stoel, een rondje om de stoel. Mijn pilatesmatje wordt een konijnentunneltje waar hij driftig door heen en weer rent.

Langzamerhand transformeert Mummeltje mijn huiskamer in een sportschool en de rest van de avond staat blijkbaar in het teken van een high intensity konijnen work-out. Het vrolijk rondhupsende witte bolletje lijkt zich zowaar vrij te voelen. Heeft de roofvogel hem – net als corona ons – laten voelen dat we beter alles uit ons leven kunnen halen? Dat geluk in kleine dingen zit, zoals in rondhupsen door de kamer of dansen onder de douche? Hyperactieve, pluizige Mummeltje Monroe belichaamt wel degelijk vrijheid in gevangenschap, maar dan op konijntjesniveau.

Als ik ga slapen, zet ik hem in zijn hok terug. Nog voordat ik het deurtje dicht kan doen springt hij er alweer uit. Ik zet hem weer terug en beloof hem dat hij er morgen weer de hele dag uit mag. Dat vindt hij een goede deal. Hij neemt plaats onder zijn trappetje. Het is goed zo. Al drukt hij mij op het hart dat hij het huis uitgaan nu veel te gevaarlijk vindt. Iedereen moet zoveel mogelijk thuisblijven. Vanaf morgen wil hij alleen nog maar online uitgelaten worden.