Ik stop ermee
Als ik opsta ben ik echt even de draad kwijt. Is het een nieuwe dag of heb ik even geslapen tijdens de vorige dag? Of droom ik dat het een nieuwe dag is? Mijn besef van tijd is totaal in de war. Het lijkt alsof deze isolatie situatie al maanden duurt, maar we zijn nog niet eens aan het einde van week twee. En alhoewel ik me niet verveel en me ook niet eenzaam voel, hoop ik elke dag wakker te worden uit een nachtmerrie, die te onwerkelijk lijkt om waar te zijn. Maar of ik heb een nachtmerrie zonder eind of het wordt tijd om de onwerkelijkheid als nieuwe realiteit te accepteren. Ik weet niet welke van de twee erger is.
Welke dag is het vandaag eigenlijk? Woensdag. Ik ben steeds vaker de tel kwijt. Same shit different day immers. Datum? 1 april. O. Grappig. Maar niet heus. Hoewel ik me normaal gesproken minimaal twee weken voorbereid op de komst van 1 april, heb ik deze datum dit jaar niet aan zien komen. Niet erg; ik heb ook helemaal geen zin om grapjes te maken of om lolletjes te horen. Nogal smakeloos om nu grappend de dag door te komen vind ik. Op social media zie ik wel wat pogingen voorbij komen om de eerste dag van april toch niet zonder lach of stoot door te komen. Ballerina’s die met klompvoeten op spitzen staan of middenin hun pirouette na een onbedoelde salto achterover op hun neus belanden. Ik merk dat ik er eerder chagrijnig dan blij van word. Afwassen dan maar. Dan doe ik in ieder geval nog iets nuttigs.
Na een half uur boenen en poetsen ben ik bijna trots op mezelf. Met nadruk; bijna. Want ik wil de borden weer op hun vaste plek in de kast parkeren als ik zie dat ik niet bepaald vlekkeloos afgewassen heb. Dat wil zeggen: zelfs Andrea Bocelli zou nog tot in detail kunnen vertellen wat ik gisteren EN de dag ervoor gegeten heb. Niet goed genoeg geboend en gepoetst dus. Terwijl ik dacht dat ik mijn werk prima gedaan had, blijkt het tegendeel waar. Dat laat me denken over welk werk ik nog meer denk goed te doen. Stofzuigen maak ik me geen illusies over. Ik weet vooraf al dat er na mijn noeste arbeid nog dermate veel huishoudelijke resten te vinden zijn dat het lijkt alsof de gemeente het grof vuil nog op moet komen halen. Maar hoe zit dan met mijn danswerk? Dans lesgeven, maken, optreden? Wat als mijn lessen, dansen en eigen optredens van eenzelfde niveau zijn als mijn afwaskwaliteiten? Dat ik wel denk en erop vertrouw mijn werkzaamheden goed te doen, maar dat er in feite niet veel verschil is tussen voor en na mijn inmenging op het gebied van dans? Voeg ik dan iets goeds toe aan de samenleving? Ben ik overbodig? Kan ik dan beter iets anders gaan doen? Ik denk een paar uur na over mijn leven zoals dat nu is. Ik denk ook aan dat minister (rare k)Wiebes stelde dat deze situatie ‘nu eenmaal bij het ondernemersrisico hoort’.
Het duurt een paar uur totdat ik inzie dat dit niet is wat ik wil; mijn tijd besteden aan iets wat blijkbaar niet van nut is in de samenleving. Dan meld ik me liever aan om te werken in de zorg. Dan hebben mensen wel degelijk nog iets aan mij. Net als nu betekent dat dan ook hard werken. Maar als ik dan na een lange werkdag klaar ben met mijn werk en thuiskom, ben ik ook echt even klaar met werken. Dan hoef ik niet nog een BTW-aangifte te verzorgen of een dans voor morgen te maken tot diep in de nacht. Geen ondernemersrisico. Eindelijk een pensioen opbouwen. En mijn leerlingen? Dat vind ik wel lastig, want die zal ik wel missen. Ze vinden het misschien helemaal niet leuk dat ik nu dit besluit neem. Maar niemand is onmisbaar. Een andere dansdocent kan hen vast wel opvangen.
Ik vind het niet ideaal dat jullie dit zo in mijn blog moeten lezen, maar dan kan ik wel in één keer aan jullie vertellen; ik stop ermee. Ik bel met de KVK om mijn bedrijfje op te heffen. Vraag bijstand aan zolang ik nog geen andere baan heb. En begin nu met het afstruinen van websites over waar ik het beste aan de slag kan gaan. Bedankt voor jullie medeleven. En voor jullie dans. Ik zou jullie nog een klein verzoek willen doen. Lees hier mijn blog even verder alsjeblieft.